از درب های برنجی ضد باکتریایی گرفته تا تفرجگاه های با تهویه مطبوع ، شهرها و ساختمانهای ما همیشه بر اساس بیماری شکل گرفته اند. سبک مدرن خیابان های امروزی هنگام شکل گرفت که جوامع با بیماری وبا درگیر شدند، همانطور که اپیدمی های قرن نوزدهم، منجر به ایجاد سیستم فاضلابی شدند که به دلیل قوانین جدیدی که برای جلوگیری از ازدحام وضع شده بود، مسیرهای روی آن میبایست ، گسترده تر و مستقیم تر طراحی می شدند.

سومین بیماری همه گیر یعنی طاعون ، که شیوع آن در سال 1855 در چین آغاز شد ، در جنگی جهانی علیه موش ، طراحی همه چیز را از لوله کشی تا آستانه های درب و پایه های ساختمان را تغییر داد. و زیبایی شناسی تمیز مدرنیته تا حدودی ناشی از سل بود. فرم همیشه به اندازه عملکرد ، تابع ترس از عفونت نیز بوده است. با انزوای اجتماعی ایجاد شده در زمان کرونا مانند  تعطیل شدن مغازه ها ، دفاتر متروکه و مراکز شهری، اغلب شهرها به شهر ارواح تبدیل شده بودند، کم کم باید برای تغییراتی که کوید 19 بر شکل شهر ها و ساختمان ها خواهد گذاشت، آماده شویم. 

در این تصویر جوزف بازالگت (بالا سمت راست) را در حال اجرای پروژه آبی میلیز لندن می بینیم. در اواسط دهه 1800 ، رودخانه تیمز که قرن ها به عنوان زمین  دفع زباله های انسان مورد استفاده قرار گرفته بود. سرانجام ، ترس از "بوی بد" آن، منجر به ایجاد پیشرفته ترین شیوه شهرسازی شد.

یک آژانس طراحی که تاسیس آن به سال 1943 بازمی گردد، تمام تمرکز خود را بر روی دوران پسا کرونا معطوف کرده است. این آژانس تاکنون توانسته با ایده پردازی های خود، شکل ظاهری بریتانیا مانند علائم خیابانی لندن و راه آهن بریتانیا را تغییر دهد و هم اکنون سعی می کند برای محدود کردن شیوع بیماری های همه گیر در آینده، راه حل های خلاقانه ای ارائه دهد که شامل چیدمان فضای داخلی و عمومی تا استفاده از نانو برای سطوح می شود. 

به گفته دارن کامبر بزرگترین تغییرات در محل کارها، اتفاق خواهد افتاد و  معلوم نیست آیا شرکت ها تمایل دارند  تا تیم خود را دوباره در یک مکان و در نزدیک یکدیگر جمع کنند؟"  واضح است که باید بپذیریم مانند گذشته، نزدیک بودن افراد دیگر وسوسه برانگیز نیست و در حقیقت رویای همکاری بر اساس تعامل اجتماعی از بین رفته و این، نوید ظهور کارهای خلاقانه مستقل است. وی می گوید: "من پیشنهاد نمی کنم همه ما به کار در اتاق های سلولی در دهه 1950 بازگردیم ، اما فکر می کنم تراکم جمعیت در دفاتر تغییر خواهد کرد و ما شاهد پرهیز از طراحی پلان های باز و همچنین توجه بیشتر به تهویه بهتر و پنجره هایی با قابلیت باز شدن خواهیم بود. "

نمونه ای از افیس ها در دهه 1950 میلادی

اپل پارک 

آرجون کایکر که سابقه رهبری شرکت فاستر و شرکا را داشته و بر دفتر مرکزی اپل و بلومبرگ تاثیر گذار بوده و هم اکنون به عنوان سرپرست بخش تجزیه و تحلیل  در شرکت زاها حدید مشغول است میگوید: " من فکر میکنم راهروها و درهای وسیع تر خواهند شد و بین دفاتر و راه پله هایی که بر تعدادشان افزوده خواهد شد، پارتیشن های بیشتری نیز قرار میگیرند. فضاها دیگ مثل گذشته سیال نیستند و در یکدیگر ادغام نمی شوند..

همه اینها می تواند تأثیر مهمی در افق دید ما در طراحی های آینده داشته باشد. وی می افزاید: "هزینه تمام شده ساختمانهای بلند با این میزان کارایی کم، زیاد خواهد بود." این جریان منجر به کاهش جذابیت اقتصادی برای طراحان برج های بلند و آسمان خراش های اداری و مسکونی می شود. "

UAE نمونه ای از یک پروژه آینده نگر درشارجه امارات متحده عربی 

تیم کایکر بر روی پروژ آینده نگری کار می کنند که برای دوران پسا کرونا ویروس طراحی می کند، مانند دفتر مرکزی جدید ZHA که"مسیرهای بدون تماس" را پیشنهاد کرده اند. به این معنی که کارمندان به ندرت مجبور به لمسس سطحی شوند ، مانند کنترل اسانسورها از طریق تلفن همراه هوشمند و یا درهایی که محهز به سنسور حرکتی و تشخیص چهره هستند و به طور خودکار باز می شوند. از آنجایی که 80 درصد از بیماریهای عفونی از طریق لمس سطوح الوده منتقل می شوند تنظیم پرده ، روشنایی ، تهویه و حتی سفارش یک قهوه باید از طریق تلفن شما انجام شود.

پروفسور سارا جانسون،  معمار و استاد دانشگاه "نورس استرن" بوستن می گوید: تراکم زیاد جمعیت هنوز مهمترین مساله در آمریکا است. چراکه ازدحام جمیت وارتباطات اجتماعی دلیل شیوع سریع این بیماری است. برخی افراد، حومه شهرها را امن ترین مکان برای دفاع در برابر این بیماری می دانند. البته منتقدان زیادی در آمریکا نسبت به تراکم زیاد جمعیت وجود دارد که خواهان افزایش بیشتر زندگی ماشینی بوده اند.

جانسون کتابی در خصوص تاریخچه ای از واکنش شهرها در برابر بحران های بهداشت عمومی دارد که با طراحی های معمار محیطی، فردریک لول اولمستد که در جنگ داخلی آمریکا به عنوان افسر بهداشتی کار میکرد آغاز می شود و در ادامه از او طراحی پارک مرکزی نیویورک و پارک امرالد بوستن را میبینیم که نمادی از تفکر در باب مناظر طبیعی و اهمیت به سلامت و قدرت نوع بشر است. در واقع او معتقد است: بعد از ماه ها حبس بودن در خانه، ما باید نگاهمان را به پارکها ، فضاهای سبز شهری و همینطور توالتهای عمومی تغییر دهیم.

کریستوس لینتریس ، پزشک و انسان شناس در دانشگاه سنت اندروز و یکی از نویسندگان کتاب طاعون و شهر، می گوید: نظریه میاسما تأثیر زیادی بر شهرها ، بویژه مصالح ساختمانی دارد.

تلاش جدی برای سوزاندن Chinatown زلزله زده هونولولو در سال 1900

 در ابتدا تصورمی شد که گازهای مسموم زمین می توانند از هر سازه ای در تماس مستقیم با زمین نفوذ کنند، بنابراین سطح دیوارها و ساختمان ها به وسیله گچ و لاک پوشیده شدند،  پیاده روها به وسیله سنگ های پرچمی سنگ فرش شدند تا سپر مدافعی در برابر این دشمن نامرئی باشند. ترک دیوارها، هشدار بزرگی به حساب می آمدند و نه تنها نشانه ی ضعف پی ساختمان بودند بلکه احتمال آزاد شدن گاز های کشنده را نیز زیاد میکردند.

 بعد همه گیری طاعون برای سومین بار با 12 میلیون قربانی، اقدامات شهری تشدید شدند. مطالعه لینتریس می گوید در سال 1900 سوزاندن بخش آلوده شهرها راهکار اساسی مبارزه بود، اما هنگامی که باد جهت اتش سوزی ها رو تغییر داد، نابودی شهرها سرعت بیشتری گرفت، در برخی کشورها نیز طرح ایجاد قرنطینه بهداشتی با سوزاندن بخشی از بلوک شهری مطرح می شود اما وقتی موش به عنوان عامل بیماری معرفی شد، توجهات به سمت حفاظت از ساختمان ها در برابر جوندگان معطوف شد.

رعایت فاصله اجتماعی در افیس ها

ووتر ون استیفوت، پروفسور رشته ی "طراحی به عنوان سیاست" در دانشگاه صنعتی دلف در هلند میگوید: این بهترین زمان برای فکر کردن به یک شهر قابل پیمایش است.او اضافه می کند: آیا ویروس کرونا میتواند به عنوان عامل تسریع کننده برای جلوگیری از متمرکز شدن و شلوغی شهرها باشد؟ در حالی که ما بیمارستان های عظیمی داریم و در ساختمان و برج های بلند زندگی می کنیم اما هنوز هم برای رسیدن به مقصد مسافت زیادی را طی میکنیم. ین بیماری به ما نشان داد که باید بیمارستان ها و مدارس در بافت شهری توزیع عادلانه تری داشته باشند و مراکز محلی تقویت شوند.

این شیوع بیماری تغییرات مشخص و واضح دیگری هم داشته است که در نزدیکی ما اتفاق می افتند. ون استیفوت میگوید دوستانش در مرکز آمستردام متوجه شده اند اکنون که هیچ گردشگری درشهر نیست و خانه های اجاره ای خالی هستند، آنها هیچ همسایه ای دیگر ندارند. در دوران کرونا ویرس برای شهرهایی که گردشگری از ارکان اصلی به حساب می آید هیچ محله ای نیست، شهری نیست ، اگر گردشگران را نداشته باشیم  درحقیقت هیچ چیز وجود ندارد.

حکم قرنطینه خانگی در دهلی بسیاری از کارگران مهاجر را به سمت انه های خود در روستاها برگرداند.

ویروس کرونا تاثیرات مختلفی را روی صنعت توریست و مهاجرت در شهرهای سرتاسر دنیا گذاشته است. در دهلی، حکم قرنطینه ی خانگی سبب شده است که بسیاری از کارگران مهاجر به سمت خانه ی خود در روستاها برگردند، زیرا آنها قادر به پرداخت اجاره های خود نیستند. ون استیفوت میگوید: من فکر میکنم شهرهای در حال پیشرفت در جهان، خسارات بزرگی برمیدارند.. او می افزاید: این مسایل ممکن است به عنوان هشداری در مورد مهاجرت در نظر گرفته شود، اما برای من برعکس است.در حقیقت این هشداریست برای صنعت توریست و نابرابری ای که سبب مهاجرت موقتی نیروی کار میشود.